Το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται συνέταιρους, αλλά αντίπαλους!

Βρισκόμαστε στην εποχή που οι "νίκες" στις αίθουσες, κάθε μορφής και κάθε κατηγορίας αίθουσες, πανηγυρίζονται περισσότερο από τις νίκες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Οι ψηφοφορίες, οι δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και οι... κληρώσεις καμιά φορά, επικοινωνούνται ως επίδειξη δύναμης.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το χειρότερο; Αφενός βρίσκουν έδαφος, διότι μαζί τους πανηγυρίζουν και οι μάζες. Αφετέρου είναι και πραγματικότητα. Οι νίκες στις ψηφοφορίες και στις αίθουσες πολλές φορές είναι και πιο σημαντικές, πιο καθοριστικές. Μόνο που αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.

Ποδόσφαιρο δεν είναι να μετράς συμμάχους και εχθρούς μέσα στους τέσσερις τοίχους. Αλλά να "μετράς" τους αντίπαλούς σου μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αυτό χρόνο με το χρόνο φθίνει, διότι το πρώτο αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία.

Σκοπός του κειμένου δεν είναι να... διαλέξουμε πλευρά, για όσους σπεύσουν να το παρεξηγήσουν. Άλλωστε, λίγο πολύ αφορά σε όλους. Διότι τα τελευταία χρόνια αυτή η "επίειξη δύναμης" έχει πάρει κάθε λογής μορφή. Σε τιμωρίες, σε αφαιρέσεις, σε αδειοδοτήσεις, σε προεδριλίκια, σε αποφάσεις, σε τροποποιήσεις, σε πίνακες, σε δικαστές, σε συμβούλια, σε συνελεύσεις...

Έχουμε φτάσει στο σημείο συνέταιρος την Παρασκευή να είναι πιο σημαντικός από τον αντίπαλο την Κυριακή. Ειδικά μπροστά σε αυτή την εναλλαγή συναισθημάτων την τελευταία εβδομάδα, με 15η ημίχρονο, 16η τελικό (αγωνιστική), τύφλα να έχει το ντέρμπι που κρίνεται στο 90φεύγα.

Δεν λέει κανείς να μην υπάρχουν όργανα, κανονισμοί και νόμοι. Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχουν και ασφαλώς πρέπει να αφορούν σε όλους με αξιοκρατικό τρόπο. Δεν μπορούν, όμως, να υποκαθιστούν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Λίγκας ή της ΕΠΟ να είναι κάτι πιο σημαντικό από τη νίκη στο ματς της Κυριακής, από τη μεταγραφική ενίσχυση, από την επιλογή του προπονητή.

Το ποδόσφαιρο χάνει συνεχώς τη φύση του στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η βία. Δεν είναι μόνο η διαιτησία. Δεν είναι μόνο η οργάνωση. Δεν είναι μόνο τα γήπεδα και οι υποδομές. Είναι ίσως και περισσότερο από όλα ότι ο ίδιος ο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν έχει πια και τόσο μεγάλο νόημα. Διότι ο συνέταιρος μέσα στην εβδομάδα, μπορεί να διορθώσει όσα έκανε ο αντίπαλος το Σαββατοκύριακο...

Από εκεί και πέρα, το ένα φέρνει το άλλο. Κάπως έτσι ο προπονητής γίνεται ασήμαντος. Ο ποδοσφαιριστής αναλώσιμος. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός ανύπαρκτος. Και τελικά; Ο ίδιος ο φίλαθλος, ο πελάτης δηλαδή του ποδοσφαίρου, αχρείαστος...